Een dikke week geleden heb ik mezelf in de trein gestopt om naar station Driebergen-Zeist te gaan. Vanaf daar zou het Collectief Ondeugend een wandeling houden.
Dit was kort daarvoor op hun instagram pagina gezet, en een kameraad opperde dat het misschien leuk zou zijn om mee te gaan.
Dus dat deed ik. Deze wandeling had ik ook kort genoemd in het vorige blogpostje. Omdat het nu eenmaal niet echt een van onze wandelingen was had ik er niet een totaal evenement aan gewijd.
Van tevoren kende ik de groep niet echt, ik had alleen hun stickers gezien. Hun leuke, kleurrijke stickers met vosjes er op. Heel speels. Dat kan ik wel waarderen, al ben ik er niet zo goed in. Deze stickers staan ook op de afbeelding bovenin, samen met een van ons. De vosjes staan geplakt over een of andere vaagcoin die je kon verdienen door te wandelen. Of zoiets vaags. Daar zit natuurlijk alsnog enorme milieuschade achter. De kameraadschappij-sticker hing al voordat ik helemaal doorhad wat de vaagcoin-sticker precies inhield, maar de collectivosjes waren er iets scherper op en hebben het ding dat zo roekeloos symbool staat voor het slopende kapitalisme bedekt met de mantel der liefde.
Op het plaatje staat ook een vaag konijn, maar dat lijkt een Utrechts dingetje te zijn en tevens stripfiguur. Misschien wringt het wat qua stijl, maar als ‘beestje’ past die sticker prima wat mij betreft.
Eigenlijk vond ik alles wel cool wat ik hoorde van het collectief ondeugend. Zij staan voor directe maar ludieke acties zoals het plaatsen van een protestbeeld. Dat ze het daarmee aan de stok krijgen met zeursokken maakt ze alleen maar grappiger wat mij betreft. Dat de partij in kwestie me meteen flashbacks geeft aan zowel VVD als het concept van het ‘kapitalistische realisme’ versterkt juist het punt. En met dat concept bedoel ik niet de kunststroming, maar het idee dat het kapitalisme nu zo intens aanwezig is dat het voor de gewone man eigenlijk te moeilijk is zich iets anders voor stellen.
En als je dan stiekem en ondeugend even bij de vosjesmensjes kijkt dan zie je dat ook al weer aangestipt bij hun fundamenten en waarden onder ‘de nieuwe wereld’. Deze nieuwe wereld is niet Amerika maar juist het ontsnappen uit de wurggreep van nu.
De wandeling zelf kon eigenlijk niet beter. Al vroeg op de dag had ik, aan het begin van een lange treinreis, contact gemaakt. Er was namelijk ergens iets gebeurd waardoor mijn reis net iets te lang zou worden. Hierdoor leek ik pas na hun vertrek op het station aan te komen, terwijl onze kameraden al via de ‘gram hadden aangegeven dat we eens mee wilden. Gelukkig volgde de administratieve vos van dienst ook daadwerkelijk de email zodat we in contact konden blijven.
Mijn vertraging bleef een probleem voor de omgeving. Dan wel, het ongeluk waardoor mijn route aangepast moest, dwong ook de leden van het collectief tot andere reizen dan gepland. Hierdoor kwam ik juist als eerste op het station. Ons groepje zou niet de enige zijn die zou wandelen, zo sprak ik een oudere dame die een half uur later zou vertrekken met een wandeling maar eigenlijk hetzelfde probleem als ik had.
Dat probleem is natuurlijk dat we beiden weinig idee hadden van wie er zou verschijnen om mee te doen. Zij als organisator van een wandeling, ik als verstekeling bij een groepje dat ik niet kende. Intussen kan ik gerust zeggen dat ik blij ben het collectief ondeugend te leren kennen.
Terwijl ik niet ver van die dame even in de zon zat op het station kwamen onze medewandelaars. Een oudere man, die ze wel al kende, voegde zich bij de dame. Zeer kort daarna werd ik al opgehaald door de sociaal vaardige vosjes. Ik had niet eens door dat het al ongeveer hun verwachte aankomsttijd was en was dus in mijn eigen gedachten bezig. Mijn kameraadschappijshirt was bedekt maar toch hadden ze me in de smiezen.
Het was sowieso een goeie dag- een wildvreemde die verder niets te maken leek te hebben met al de wandelgroepjes had de deur van de stationswc voor me open gehouden toen haar medereizigster er uit stapte om mij zo “vijftig cent” (waarschijnlijk meer) te besparen. Van zo’n soort solidariteit raak ik zeker goedgemutst. Zelf ook tweemaal aan de zelfde jongeman mijn aansteker uitgeleend maar dat is een beetje de standaardrokerssolidariteit
Het collectief maakte ook echt een punt van de solidariteit doordat iedereen wat extra eten mee had genomen. Voor het geval dat iemand niets heeft. Ook dat doet mij goed. De genoemde speelsheid was ook zeker aanwezig.
Na dit lange gewauwel wil ik graag nog even kortere punten maken-
Goed weer er bij, goeie mensen, goeie omgeving voor goeie wandeling. Mijn dag kon niet meer stuk. Dat we uiteindelijk niet echt een route hadden gevolgd was niet zozeer hun schuld – een oversteekplaats was overstroomd- en ook zeker geen probleem.
Het collectief ondeugend? Ik hoor er graag meer van!
Toppers. Die hun best doen.
Ik zou ze dan ook graag uitnodigen om zich bij onze eigen activiteiten aan te sluiten . Eind deze week bijvoorbeeld bij Wassenaar? Om รฉรฉn uur bij Bushalte de Kieviet.