Het grootste deel van ons leven zijn we geobsedeerd door ons werk. We draaien ons kapot in het kapitalistisch radarwerk, waarin succes wordt gemeten aan de hand van hoeveel we bezitten en wat onze plek is in de maatschappelijke hiรซrarchie, zonder in acht te nemen wie wij naar beneden moeten trappen om zelf omhoog te klimmen. De prijs die we betalen voor dit “succes” is de totale verloedering van ons welzijn (zowel fysiek als mentaal), de ondergang van de gemeenschapszin en de klimaatcatastrofes die elkaar steeds sneller opvolgen. We leven als vreemden naast elkaar: buren nemen amper nog de moeite elkaar te ondersteunen of soms zelfs maar te begroeten en we zijn terughoudend om onze bezittingen te delen met zij die het nodig hebben. Onze groene ruimtes verdwijnen, verpatst aan de hoogste bieder. Onze natuurlandschappen worden steeds vaker verminkt door aders van asfalt of nieuwe kantoorblokken die beter in leegstaande stadspanden gevestigd hadden kunnen worden, ware het niet dat de investeerder geen afstand wil doen van zijn onbewoonde panden in een zucht naar immer grotere winsten. Het Kapitalistische Model: de promotie van hebzucht. Wat voor een wereld bouwen wij voor de toekomstige generaties? Is het niet tijd het tij te keren?
